هنوز ترس غیرطبیعی در جامعه نسبت به بیماری جذام وجود دارد
تاریخ انتشار: ۱۲ بهمن ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۶۵۳۱۰۳
مهشید ناصحی، رئیس اداره کل کنترل سل و جذام ، مرکز مدیریت بیماریهای واگیردار وزارت بهداشت در برنامه «روزنه» در مورد روز جهانی کمک به جذامیان بیان داشت: آنچه که باعث ناراحتی جامعه پزشکی میشود این است که با وجود تشخیص عوامل و درمان بیماری جذام هنوز ترس غیرطبیعی در جامعه نسبت به بیماری جذام وجود دارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
وی افزود: بیماری جذام علیرغم تصور کهن، سرایت بسیار ناچیزی دارد و ۹۵ درصد جامعه بشری به آن مصونیت ذاتی دارند و فقط ۵ درصد جامعه بشری استعداد ژنتیکی دارند که اگر با بیمار درمان نشده، به طور طولانی در تماس نزدیک قرار بگیرند، بیمار خواهند شد.
ناصحی تصریح کرد: با توجه به این که درمان موثر این بیماری در دنیا و کشور ما رایگان است به نظر میرسد این ترسها و داغ اجتماعی که وجود دارد غیرمنطقی است و با انتقال این پیام باید به رفع این مشکل کمک کرد.
رییس ادارهکل کنترل سل و جذام مرکز مدیریت بیماریهای واگیردار وزارت بهداشت ادامه داد: میکروب این بیماری سرعت کندی داشته و به همین دلیل دوره نهفتگی این بیماری طولانی و سیر بالینی کندی دارد و از زمانی که این بیماری خود را با یک لکه پوستی نشان می دهد تا زمانی که معلولیت ایجاد کند چند سال طول می کشد.
وی اذعان داشت: زمانی که موارد ابتلا به این بیماری کاهش مییابد جامعه پزشکی هم فرصت نمیکند در طول تحصیل با مواردی از این بیماری روبرو شود و مهارت تشخیصی و درمانی نسبت به این بیماری کاهش مییابد.
ناصحی اظهار داشت: دانش ناکافی جامعه عمومی و کاهش مهارتهای تشخیصی درمانی باعث میشود بیماران ما دیرتر تشخیص داده شوند و یا در مرحلهای تشخیص داده نشوند که معلولیت برای آنها اتفاق نیفتد بنابراین وقتی جذام آنها درمان میشود معلولیتشان باقی میماند.
وی ادامه داد: متاسفانه مردم فکر میکنند، معلولیت بعد از جذام ذاتا خطرناک است، در حالی که خود بیماری سرایت ناچیزی دارد و وقتی بیمار تحت درمان کامل قرار میگیرد، باید به معلولیت او به عنوان یک پدیده معمولی یا ناشی از هر حادثه دیگری نگاه شود.
رییس اداره کل کنترل سل و جذام مرکز مدیریت بیماریهای واگیردار خاطرنشان کرد: وقتی بیماری کم میشود و فرصت صحبت کردن در مورد بیماری فقط به یک روز از سال محدود میشود، این عوامل باعث میشوند دانش عمومی نسبت به این بیماری تغییر نکند.
وی ادامه داد: وقتی جامعه عمومی نگران است که جذام یک بیماری خطرناک است بیمار هم تمایل ندارد به ما آدرس دقیقی بدهد تا بتوانیم برای افراد خانواده اش که تماس طولانی با او دارند اقدامات خوبی انجام دهیم لذا باید این داغ اجتماعی به کمک همدیگر حل شود.
منبع: افکار نیوزمنبع: قدس آنلاین
کلیدواژه: بیماری جذام
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۶۵۳۱۰۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
وجدان بیدار در جامعه بیمار
به گزارش «تابناک» به نقل از روزنامه هم میهن، لذا دانشجویان به علل گوناگون وارد عرصه میشوند تا وضعیت را اصلاح کنند، چون آنان خارج از ساخت رسمی و نهادهای مستقر هستند و منافع خاص هم ندارند و تعلق خاطر آنان به حقیقت بیش از دیگران است.
بر این اساس، جنبشهای دانشجویی در یک کلام وجدان بیدار جامعهای هستند که وجدان نهادهای رسمی آن به خواب رفته است. به همین علت است که پس از جوشوخروش کافی و هنگامی که دیگران را هم بیدار، و دستاورد ملموسی برای جامعه کسب کردند؛ به انجام وظیفه اصلی خود که تحصیل و پژوهش است، میپردازند.
این مهمترین کارویژه جنبش دانشجویی است که جامعه را با تحولات ضروری آن همسو کنند. چنین وضعیتی در جهان مسبوق به سابقه است. پیشتر در جریان جنبش دانشجویی ۱۹۶۸ فرانسه و نیز اعتراضات در آمریکا علیه جنگ ویتنام در همان سال که آن نبرد فرسایشی را در مسیر حل قرار داد، نمونههای برجسته این پدیده هستند.
امروز نیز جامعه آمریکا از حیث سیاسی دچار رخوت و جمود غیرقابلباوری شده است. اینکه سرنوشت سیاسی چنین جامعهای متأثر از نتیجه رقابت میان دو پیرمردی باشد که یکی از حیث مشاعر و قدرت دماغی دچار اختلال است و دیگری نیز از حیث دروغگویی و فریبکاری بیرقیب باشد و از سوی دیگر، تابویی جهنمی چون اسرائیل را در سیاست ساخته و پرداخته و پرستش کنند؛ موارد بارزی است که از بیماری سیاسی این جامعه خبر میدهد.
بهعلاوه، رسانههای سنتی این جامعه شامل رادیو و تلویزیون و نیز مطبوعات دچار چنان تصلبی در موضوع اسرائیل شدهاند که راه را بر تحولات مفید بستهاند. خوشبختانه برخلاف گذشته، شبکههای اجتماعی و اینترنت امکان محدودسازی رسانهای را بسیار کم کردهاند و به همین دلایل است که دانشجویان آمریکایی و غیرآمریکایی در مهمترین دانشگاههای آنجا اعتراضات گستردهای را آغاز کردهاند که با همراهی نسبی استادان و دیگر نخبگان جامعه نیز مواجه شدهاند.
البته، اهداف اعتراضات نیروهای فعال در جنبش اخیر، لزوماً در جزئیات با یکدیگر مشابه نیست؛ زیرا چندین هدف گوناگون آنان را در کنار یکدیگر متحد کرده است. اعتراض به پرداخت کمک به رژیم اسرائیل که وجاهت حقوق بشری هم ندارد، اعتراض به حمایت از جنایت علیه بشریت و نسلکشی، اعتراض به جنگ، اعتراض به الیگارشی حاکم دو حزب جمهوریخواه و دموکرات، اعتراض به رسانههایی که نسبت به موضوع اسرائیل سوگیری شدیدی دارند و... از جمله مطالبات و موضوعاتی است که میتوان در میان طیفهای متنوع و متکثر حاضر در این اعتراضات دانشجویی، آنها را مشاهده کرد.
اما فراتر از این تمایزات و دستهبندیهای درونی، نتیجه اعتراضات در کلیت خود، معطوف به بیدار کردن وجدانهای بهخوابرفته بهویژه در ساختار حکومت است. هر حکومتی به میزانی که به این خواسته تغییرات پاسخ دهد، بهطور نسبی در مسیر درست قرار خواهد گرفت و به میزانی که خود را از تغییر محروم کند، دچار پسرفت و تصلب خواهد شد. .
متاسفانه این روزها محافل اقتدارگرای داخل کشور بهجای آنکه از این موارد درس بگیرند و اجازه ندهند که اعتراضات جامعه و دانشجویان عمیقتر شود، به شکل غلطی نتیجه میگیرند که: «پس ما خوبیم!».
مواجهه نادرست غربیها با دانشجویان و استادان و هنرمندان و نویسندگان خود واجد سویههای درسآموزی هم هست. آنان در پی پنهانکاری نیستند، گزارشها و تصاویر آن اعتراضات و اقدامات پلیس مستقیم مخابره و منتشر میشود و طبعاً اگر دادگاهی هم باشد، علنی و با مقررات کامل دادرسی است.
اگر اعتراضات دانشجویی موجود در ایالات متحده ادامه یابد، بهطور طبیعی بیش از آنکه با سرکوب نهایی و کامل روبهرو شود، با درسآموزی و موفقیت نسبی مواجه خواهد شد. جامعه سالم و متعارف جامعهای نیست که هیچ اعتراض و یا خشونتی در آن نباشد. جامعه سالم راههایی برای رسیدن به تفاهم و عبور مسالمتآمیز از اختلافات را دارد. این کار با ارجاع داوری نهایی به مردم و نیز وجود نهادهای مستقل چون نیروی مسلح و دستگاه قضایی مستقل شدنی خواهد بود و پس از هر اعتراض و حتی درگیری و بازداشتهایی، جامعه به وضعیت تعادلی و البته در یک پله بالاتر از گذشته قرار خواهد گرفت.